Soms weet ik niet wat ik doe. Ik was dertig en had een familieuitje bij de American Roadhouse in Zaltbommel. Wij gingen karten, bowlen en barbecueën. Maar neem dan geen fanatieke sporter mee, want dan gaat om het winnen en niet om het spel. Ik durfde wel. Dus bij het karten tikte ik tegen de achterband van het 13-jarig zoontje van mijn zus, want die trofee zou van mij zijn. De taste of victory, weet u wel. Hij draait rond, ik haal hem in. Hij huilen, ik juichen. Ik was nog nooit zo gelukkig. De schoft in mij had de overhand. Nu is dit anders. Ik durf nog net met mijn andere hand te schrijven en als ik mij wild voel eindig ik de zin met een uitroepteken. Ik probeer goede dingen over te nemen en slechte dingen af te leren. Zelf noem ik het verrekenen.
Schuld en vordering
Bij incassozaken wordt er ook flink verrekend. Zo had ik eens een leuke zaak. Cliënt had een woning verhuurd, maar de huur werd niet betaald. Huurder had een bedrijf overgenomen en zei dat cliënt daarna twee leaseauto’s van het bedrijf was blijven gebruiken. Daarvoor zou een vergoeding moeten worden betaald en huurder meende de vergoeding met de huur te kunnen verrekenen. Zo simpel gaat dit niet. Een schuld en een vordering kunnen met elkaar worden verrekend, maar dan moeten deze wel beide bestaan. Het bestaan van de huurschuld was wel duidelijk. Het bestaan van de vordering zeker niet. Dus de leasevergoeding. Ook moet de vordering opeisbaar zijn en moet er samenhang bestaan tussen de schuld en de vordering. Ik op en neer schrijven met de andere advocaat, maar ik kreeg alleen wollige verhalen te horen zonder enig bewijs. Ik snap het best, want het kon ook niet anders. Dus de dagvaarding eruit, de verwachte vertraging en uiteindelijk toch de zitting. Huurder kon geen afspraak laten zien dat voor het gebruik moest worden betaald. Hij kon ook het vermeende gebruik niet laten zien. Eerlijk, hij kon helemaal niets laten zien. Geen wonder dat zijn advocaat er niet bij was op de zitting. Huurder moest nu veel meer betalen. Ik begrijp nog steeds niet waarom hij het zover heeft laten komen.
Bewijs
Neem daarom niet zo maar aan dat er valt te verrekenen, maar kijk goed naar de feiten en omstandigheden. Kijk ik zelf terug, dan weet ik niet of mijn hersenen ooit waren volgroeid. Na een tijdje kon mijn neef het drama gelukkig opzij zetten. Althans, dat lijkt zo. Ik verdenk hem ervan dat hij als 35-jarige papa stiekem aan het oefenen is voor een revanche. Dat zou het einde zijn van mijn eeuwige roem. Misschien moet ik een enkelblessure faken.
