Blog

Het mag bekend zijn. Ik hou niet van natuur en ook niet van kamperen. In een tent tussen al die bomen en bladeren. Nee, dank je wel. Waarom het comfort van thuis inruilen voor alle ongemakken? Het slaat nergens op. Dan trap ik liever thuis op een legoblokje. Voor de goede vrede heb ik het toch een kans gegeven. Eerst glamping in de buurt van Apeldoorn en later aan het water in een kleine tent. Diep ongelukkig. Sommige dingen hoef ik niet eerst te proberen om het te weten. Ik ken mijzelf toch wel. Nee, ik verlaat onze haciënda nu alleen als ik daar iets van een huisje voor terugkrijg. Tot die tijd blijf ik in het cement staan en schort ik mijn shuttlediensten op.

Mijn uitgaanstijd was niet anders dan die van u. Bier, amaretto en tequila. Vaak eerst nog met een potje zaalvoetbal, poolen of karten daarvoor. Dan kwam daar die nimf het café binnen. Zo een waar je een whiplash van krijgt. Ik bedoel de halfgodin hè, niet die andere. Dus ik in mijn beste Frans: “Ik heb thuis twee nieuwe goudvissen. Zullen we daar samen naar kijken?”. Genadeloos werd ik neergesabeld: “Wat? Denk je dat ik dom ben?”. U zult mijn verbazing begrijpen. Wij waren al een tijdje aan het praten en ik dacht een prachtig voorstel te hebben gedaan. Ach ja, het was wel duidelijk dat wij de dingen niet hetzelfde zagen. Dan is het natuurlijk niet de bedoeling om in haar bijzijn tegen mijn kameraad te zeggen: “She wants my body”. Zo lollig vond zij dat niet. Haar neusvleugels begonnen te bewegen en ik was gewaarschuwd. Zij keek vast Buffy the Vampire Slayer.

Soms weet ik niet wat ik doe. Ik was dertig en had een familieuitje bij de American Roadhouse in Zaltbommel. Wij gingen karten, bowlen en barbecueën. Maar neem dan geen fanatieke sporter mee, want dan gaat om het winnen en niet om het spel. Ik durfde wel. Dus bij het karten tikte ik tegen de achterband van het 13-jarig zoontje van mijn zus, want die trofee zou van mij zijn. De taste of victory, weet u wel. Hij draait rond, ik haal hem in. Hij huilen, ik juichen. Ik was nog nooit zo gelukkig. De schoft in mij had de overhand. Nu is dit anders. Ik durf nog net met mijn andere hand te schrijven en als ik mij wild voel eindig ik de zin met een uitroepteken. Ik probeer goede dingen over te nemen en slechte dingen af te leren. Zelf noem ik het verrekenen.

Ik denk van mijzelf graag dat ik een snelle beslisser ben. Niet zo een twijfelaar met veters én klittenband. Tegen mijn eerste uitzendbaan zei ik dan ook heel snel “ja”, want in het dorp had ik gehoord dat een bijbaan als bijrijder goed verdiende. Anders dan augurken plukken was dit een echte baan. Peter zei dat hij alleen maar kratten in en uit hoefde te laden. Dat leek mij prima. Dus zaterdagochtend werd ik om 06.00 uur in het dorpscentrum opgehaald. Daar kwam dan de vrachtwagen. Het was Van Gansewinkel. Een vuilniswagen. Ik schrok mij lam, want als 16-jarige probeerde ik toch een beetje cool over te komen. Dat lukt natuurlijk niet als vuilnisman. Dat was niet 'gangsta'. Uit angst dat ik geen volgend uitzendbaantje meer zou krijgen durfde ik niet af te haken. Alle begin is moeilijk en ik moest beslissen. Dus met het zweet op de rug ben ik ingestapt in de hoop dat ik geen bekende zou tegenkomen.

Toen ik tien of elf was bedachten wij op de kermis zelf een spelletje. Wij gingen in het spookhuis billen knijpen. Jaren later zag ik Daniel Graig ook zoiets doen in een film waarin hij niet James Bond was. De gelegenheid deed zich voor. Niet één blonde schone, maar direct drie. Zij waren een stuk ouder. Rustig wachtten wij onze kans af, maar ik hield liever zelf het initiatief. Gebukt haalde ik mijn twee kameraden in, kneep het achterste meisje in de billen en zocht snel weer een veilig heenkomen achteraan in de rij. Zij draaide zich boos om en sloeg mijn voorste kameraad tegen zijn arm: “Flik dat niet nog een keer of ik sla je op je bek”. Hij schrok zich rot en riep: “Dat was ik niet. Dat was dat ventje achter mij. Bert jonge, doe normaal”. Maar Bert was al lang weer vertrokken. Ik wil maar zeggen, soms is er meer zekerheid nodig dan alleen maar goede afspraken.

Tegenwoordig koopt iedereen vaker via internet. Zij hoeven de deur niet uit, zij kunnen prijzen vergelijken en overal zijn reviews van te vinden. Dat was vroeger wel anders. Toen was Mike nodig, van Tel Sell. En John Little. Iconen die de kunst van aanprijzen als geen ander verstonden. Inmiddels wachten wij al meer dan 25 jaar op hun gelijke.

Een leven geleden kocht ik van een autohandelaar in Tilburg een kat in de zak. Een mooie, zwarte Ford Siërra 2.0. Ik was blij en kon niet wachten om de auto op te halen. Een week later was het zover en ik voelde mij James Bond. Dat ging al gauw over, want de auto begon plots te haperen en te sputteren. Dit heb ik gemeld bij de autohandelaar, maar volgens hem had dit te maken met het overschakelen van LPG naar benzine en andersom. Met 20 jaar voetbalervaring wist ik daar niets van. Ik geloofde hem, maar daarna stond ik zelfs een paar keer stil langs de weg.

Ooit had ik een millimeterkapsel. Dat was makkelijk en mooi. Dus elke zaterdagochtend voor de spiegel met de Philips tondeuse aan de slag. Op die momenten was ik heel tevreden over mijzelf. Het was altijd het eerste wat ik deed. Soms nog half in slaap. Op de automatische piloot ging dan de tondeuse erover heen. Maar op een zekere zaterdag vergat ik de kam erop te doen. In de spiegel zag ik een dikke, vette baan over mijn hoofd lopen zoals Aang dat heeft in 'Avatar: The Last Airbender’. U zult zich de schrikreactie kunnen voorstellen.

De eerste maand zit erop. Ik heb een weegschaal gekocht en wil die goede voornemens nu ook echt gaan volhouden. Sinds mijn achillespees afscheurde is alles namelijk nog sneller richting “te” gegaan. Het helpt ook niet om ’s avonds met Netflix op de bank te hangen en om 21.30 uur naar de snackbar te rijden. Dat moest anders. Het was weer tijd voor sport, salade en Dolly Parton: “Tumble out of bed and stumble to the kitchen. Pour myself a cup of ambition”. 

Ik ben een laatbloeier. Volgens mij was ik al 15 toen ik mijn eerste meisje kuste. Ik wist niet wat te doen. Hoe hou je een meisje vast? Waar moest ik mijn handen laten? Die tentakels willen alles aanraken, maar nee is toch nee? Of moest ik juist initiatief tonen? Ik wist helemaal niets en heb ze toen maar in mijn jaszak gedaan. Superdom.